De Wolf en de Wijsheid van Kwetsbaarheid

Er is een dier teruggekeerd in ons landschap. Een dier dat eeuwenlang werd verjaagd, bejaagd, uitgeroeid en nu voorzichtig weer haar plek opeist: de wolf. Ze sluipt door de bossen, steekt in de schemer de hei over en laat sporen na.

De komst van de wolf roept heftige reacties op: paniek, onbegrip, de roep om geweren. We zijn het ontwend om ons leven te delen met iets dat we niet kunnen controleren. We hebben een land gecreëerd waarin alles is afgebakend en gereguleerd. Waarin natuur zich moet aanpassen aan onze regels.

De wolf is een barst in dat plaatje. Ze is geen decoratief dier of attractie, maar natuur. Ongemakkelijk. Onvoorspelbaar. En daarom belangrijk.

Want de wolf herinnert ons: we zijn onderdeel van een groter geheel. Leven is kwetsbaar, altijd. Soms is het antwoord op kwetsbaarheid niet bescherming, maar aanpassing, leren, samenleven.

We hebben ecosystemen ontwricht, roofdieren uitgeroeid, prooidieren verdreven en bejaagd, en daarmee de balans verloren. In plaats van ruimte voor herstel, hebben we andere dieren – zoals het schaap – tot product gemaakt en kwetsbaar achter dunne draadjes gezet.

En als de wolf toeslaat, klinkt de verontwaardiging, maar we vergeten dat wij de vrije dieren verjaagden en anderen tot eigendom maakten, uitgezet in een landschap dat hen weerloos achterlaat.

De vraag is nu: durven we de balans opnieuw aan te gaan? Kunnen we kiezen voor co-existentie in plaats van controle? De wolf dwingt ons tot bescheidenheid en herinnert ons eraan dat we niet bovenaan de piramide staan, maar onderdeel zijn van een cirkel.

Laten we de wolf verwelkomen als leraar, als symbool van natuur die niet op ons wacht, maar wel met ons wil leven, als wij dat ook willen. En laten we kwetsbaarheid niet zien als zwakte, maar als kracht. Want alleen wie zich kwetsbaar durft op te stellen, kan werkelijk in verbinding staan.