HET LAATSTE HOOFDSTUK VAN MR. POOH

Terwijl ik dit schrijf ligt Mr. Pooh op mijn schoot te snurken, bedekt met een warme deken. Hij ziet er zo comfortabel en tevreden uit, waardoor ik bijna vergeet dat we net weer een flinke roller coaster achter de rug hebben. Vorige week nog, nachten wakker. Hij had weer hoge koorts, de dierenarts dacht dat zo’n soort aanval een mogelijke ontgifting is na een kleine breuk of lekkage van de tumoren en dat dit iets positiefs is, omdat het betekent dat zijn lichaam nog steeds sterk is en in staat is om op te ruimen wat opgeruimd moet worden.

Tumor. Tumoren. Het K-woord.

Ik denk aan 17 augustus, de dag die ons leven volledig op de kop zou zetten. Het was de dag dat Pooh een aanval had zoals hierboven en we hem haastten naar een weekendkliniek omdat zijn koorts echt hoog werd. Na wat testen en bloedonderzoek kon de dierenarts niets vinden, maar maakte zich toch zorgen en stelde een echo voor. We stemden in en we waren vervolgens allemaal verbluft door wat we zagen. De scan toonde een vergroeiing aan op zijn milt en een 7 cm losstaande kwab. Ik voelde mijn hart scheuren, de grond onder mijn voeten afbrokkelen en de tranen omhoog komen. Maar ik bleef me concentreren en luisterde naar de opties. Optie 1: ze konden geen biopt doen vanwege het risico op het scheuren van de tumoren, dus stelden ze voor om te opereren. Als de tumor goedaardig zou zijn, zouden ze alles eruit halen en de milt verwijderen, als het kwaadaardig zou zijn, zouden ze voorstellen om in te laten slapen. In een fractie van een seconde zag ik het allemaal gebeuren. Kleine vriend Pooh, die in zijn korte leven al zoveel had meegemaakt, op een koude, steriele operatietafel, geen bekende geuren, opengesneden en vervolgens veroordeeld tot sterven, of een miltloos leven getraumatiseerd door een intense operatie op zijn oude dag. Optie 2: naar huis gaan en niets doen. Hoewel ik het gevoel had dat ik naar een andere wereld was verscheept, was één ding heel duidelijk. Geen van deze opties zou gebeuren. Dus wikkelde ik Pooh in zijn deken, Jonathan, ik en Pooh namen een moment buiten, lieten onze tranen over onze wangen rollen en knuffelden alsof het de laatste knuffel was. We haalden diep adem en gingen naar huis.

Eenmaal thuis liet ik mijn tranen de vrije loop en besloten we dat we niet niets zouden doen. Als Pooh het me zou toestaan, zouden we samen op een genezingsreis gaan. Een optie die de dierenarts niet heeft genoemd: ga naar huis en kijk wat je kunt doen om die tumor te verkleinen. Eerst liet ik mijn eigen verdriet de overhand nemen en zei dat ik geen leven wenste zonder hem. Hoe we samen zoveel hebben meegemaakt, hoe hij zo’n groot deel is geweest van mijn vegan reis als ondernemer en schrijver en hoe het nog niet zijn tijd was. Maar plotseling vroeg ik me af hoe ik zulke dingen ooit zou kunnen zeggen en voelen. Hoe kon ik weten wanneer het zijn tijd zou zijn? Hoe kon ik ruzie maken over het plan van Moeder Natuur. En ik zag hoe ik mijn eigen persoonlijke angsten en verdriet op hem projecteerde. Hoe ik van hem kanker maakte, hoe hij een tumor werd. Hoe de dood hier al was. Niets van wat ik voelde of zei, ging echt over hem. Dus ik stopte. Ik keek naar mijn grote vriend en de kanker verdween, de tumoren verdwenen en daar was Mr. Pooh weer, prachtige Mr. Pooh, nog steeds levendig, nog steeds stralend en vol vuur als altijd. Een wezen waar ik onbeschrijflijk veel van hou en die me zoveel waardevolle lessen heeft geleerd. Ik voelde dat de meest oprechte en meest liefdevolle reactie zou zijn om op te komen dagen voor alles wat hij nodig zou hebben. Als het zijn tijd zou zijn, zou ik hem ondersteunen bij het loslaten. Als hij kon en wilde blijven, zou ik hem ondersteunen in een comfortabele tijd in een liefdevolle, stressvrije omgeving. Ik legde mijn werk neer en ging naast hem zitten. We sloten een pact. Ik zou zo lang als nodig bij hem blijven, we zouden samen op een genezingsreis gaan en als er een duidelijk teken zou zijn dat inderdaad zijn tijd was gekomen om dit fysieke rijk te verlaten, zou ik hem troost en liefde geven, diep van binnen wetende dat dat, precies daar, mijn grootste les zou zijn: om lief te hebben, te laten leven en los te laten.

De twee weken die volgden waren fulltime gewijd aan het lezen over natuurlijke genezingsprotocollen voor kanker. Ik plande een paar bezoeken met mijn vaste holistische dierenarts (de geweldige Natuurlijk Gezonde Dieren in Amsterdam), sprak intensief met hem over de opties, gebruikte mijn kruidenachtergrond, las nog wat meer, onderzocht geneeskrachtige planten, behandelingen, las veel trieste en veel positieve verhalen van mensen wier honden kanker hadden gekregen en had nachtelijke Skype calls met holistische specialisten overzee. Eén ding was zeker, ik was niet begonnen aan een strijd tegen kanker. Dat is niet hoe ik ziekte of gezondheid aanschouw. Ik ben niet in oorlog met iets in het lichaam. Ik geloof heel erg in en heb ervaren en gezien als kruidenmens de onderlinge verbondenheid der dingen, de briljantie van de natuur en hoe ziekte het gevolg kan zijn van een onbalans. Mijn focus bij het genezen is altijd geweest om die onbalans te ontdekken, het immuunsysteem van het lichaam te ondersteunen en het lichaam aan te sporen de dingen te doen die het moet doen om weer in balans te komen. Dat betekent niet dat ik me niet heb gericht op het vinden van een protocol om die tumor te laten krimpen en oplossen, het betekent wel dat ik niet boos ben op de tumor, er is geen wrok. En er was nog iets dat me verbaasde … De reguliere dierenarts noemde de twee opties. De laatste zijnde ‘ga naar huis en laat het zijn, doe niets’.

Zoals ik al zei, gingen we naar huis, maar deden veel en ik ben overweldigd door alle opties die aanwezig zijn in het rijk van ‘niets doen’. Ik heb gelezen over zoveel mooie natuurlijke protocollen die veel honden hielpen genezen van kanker of waardoor ze langer pijnvrij en vol vreugde konden leven. Zoveel kruiden, zoveel behandelingen zijn mogelijk. De reguliere dierenarts noemde die niet, maar ik vond ze niettemin en daarmee groeide mijn toch al sterke vertrouwen in een holistische, plantaardige gezondheidszorg zelfs nog sterker.

Dus na twee weken en wat gesprekken met mijn holistische dierenarts en een specialist die toezicht hield, had ik een natuurlijk protocol opgesteld dat was gericht op het verhogen van zijn aantal rode bloedcellen en zijn immuunsysteem, het verhogen van zuurstofniveau, het krimpen van die tumor en het geven van heel veel TLC. We volgen dat systeem nu vijf weken. Het is een intens protocol waaraan ik 100% toegewijd ben. Tot nu toe doet Mr. Pooh het goed. Soms heeft hij een slechte dag, maar tot nu toe werken we daar doorheen en is hij daarna sterker en beter. Ik heb geen idee wat de toekomst zal brengen. Ik weet niet of wat we doen het resultaat zal opleveren waar we op hopen. Hoe dan ook, het is oké. Het is wat zou moeten zijn. Hoe Pooh zich voelt en waar hij is, is wat telt. Dus ik kom gewoon elke dag opdagen, aan zijn zijde staan en hem alles geven. En dat … verrijkt mijn hart op een manier die ik me niet had kunnen voorstellen. Een ander wezen op deze manier dienen is voor mij een zeer levensvervullende daad. Ik voel me dan ook enorm dankbaar. Om het proces diep te eren, dit leven te dienen en volledig te leren loslaten.

Ik wil mijn protocol delen, maar dat voelt voor nu te snel. Eerst en vooral wil ik zien hoe het Pooh beïnvloedt en of het werkt. En ook omdat het is wat ik heb verzameld, Pooh zo goed kennende en gevoed door een diep vertrouwen in mijn intuïtie, de natuur en het plantenrijk als beste medicijn dat er is. Als we verderop zijn en het ziet er veelbelovend uit, zal ik het allemaal opschrijven. Voor nu wil ik alleen melden … als je ooit hoort dat er niets te doen is, dat een situatie zonder hoop is, geloof me, hoe moeilijk ook, er is altijd een mogelijkheid voor een ander resultaat. Laat het licht schijnen op die mogelijkheid.

En dus zijn we het laatste hoofdstuk van Pooh zijn leven ingegaan. We weten niet hoeveel pagina’s het zal tellen en wat de woorden zullen zijn. Maar als ik van het verleden leer, weet ik één ding zeker, ook de toekomst zal kostbaar zijn en liefde zal zegevieren.

Lisette & Mr. Pooh

---

THE LAST CHAPTER OF MR. POOH

As I am writing this Mr.Pooh is snoring on my lap, covered in a warm blanket. He looks so comfortable and content, almost making me forget that we were up most of the night. He was having a high fever again, the vet thought that these kind of seizures where a possible detoxification after a little fracture or leak of the tumour and so that this is something positive, meaning his body is still strong and capable of cleaning up what is meant to be cleaned up.

Tumour. Tumours. The C word.

I am thinking of that day exactly one month ago that would change our lives in a way I could not have foreseen. It was the day that Pooh was having a seizure as mentioned above and we rushed him to a weekend clinic. After some testing and blood work the vet couldn’t really find anything but was worried none the less and proposed an ultrasound. We did the scan and we were all stunned by what we were looking at. The scan showed us a growth on his spleen and a massive 7 cm blob ‘floating’ around. I felt my heart rip, the ground beneath my feed crumble and tears well up. But I kept my focus and listened to the options. Option 1: they couldn’t do a biopsy because of the risk of rupture, so they suggested to operate. If the tumour would be benign they would take it all out and remove the spleen, if it would be malignant they would suggest to euthanise. In a split second I saw it all happen. Little friend Pooh, who had already been through so much in his short life, on a cold, sterile operation table, no familiar smells, opened up and then sentenced to die, or traumatised and spleenless by an intense operation on his old day. Option 2: go home and do nothing. Although I felt I had been shipped off to another world, one thing was very clear. None of those options would happen. So I wrapped Pooh up in his blanket, Jonathan, me and Pooh took a moment outside, let our tears roll down our cheeks and cuddled like it was the last cuddle we would ever have. We took a deep breath and went home.

Once home I cried my heart out and decided that we would not do nothing. If Pooh would allow me, we would go on a healing journey together. An option the vet did not mention: go home and see what you can do to shrink that tumour. First I let my own grief take over, saying I wished no life without him. How we have been through so much together, how he is a part of my whole vegan journey as an entrepreneur and writer and how it was not yet his time. But suddenly I wondered how I could ever say and feel such things. How could I know when it would be his time. How could I argue with Mother Nature’s plan. And I saw how I was projecting my own personal fears and griefs on him. How I made him cancer, I made him a tumour. How death was already here. Nothing of what I was feeling or saying was truly about him. So I stopped. I looked at my great friend and the cancer vanished, the tumours vanished and there was Mr. Pooh again, marvellous Mr. Pooh, still vibrant, still shining and fierce as ever. A being I love indescribably and who has taught me so many valuable lessons. I felt that the truest and most loving respons would be to show up for whatever he would need. If it would be his time I would support him in letting go. If he could and wanted to stay I would support him in having a comfortable time in a loving, stress free environment. I put down my work and sat next to him. I made a pact. I would stay by his side as long as needed, we would go on a healing journey together and if there would be a clear sign that indeed his time had come to leave this physical realm I would give him comfort and love, knowing deep down that that, right there, would my biggest lesson: to love, let live and let go.

The two weeks that followed were devoted full time to reading into natural protocols for cancer. I scheduled a few visits with my natural vet, talked intensely with him about the options, used my herbal background, read some more, investigated herbs, treatments, read many sad and many positive stories from people who’s dog had died of or survived cancer and had night calls with holistic specialists oversees. One thing for me was certain, I was not in a battle with cancer. That is not how I view sickness or health. I am not at war with anything in the body. I very much believe in, have experienced and seen as a herbalist the interconnectedness of things, the brilliance of nature and how illness can be the result of an imbalance. My focus always in healing has been to discover that imbalance, support the body’s immune system and nudge the body into doing the things it does perfectly to find balance once again. That does not mean that I did not focus on finding a protocol to make that tumour shrink and dissolve, it does mean that I am not angry with the tumour, there is no resentment. And there was something else that astonished me…The regular vet mentioned the two options. The last one being ‘go home and let it be, do nothing’. As I said I went home, but did a lot and I have been blown away by all the options that are present in the realm of ‘doing nothing’. I have been reading about so many beautiful natural protocols who helped many dogs heal from cancer or live longer with it without pain and in joy. So many herbs, so many treatments are possible. My regular vet did not mentioned those, but I found them none the less and with that every day my already strong faith and believe in a holistic, plant based healthcare grew even stronger.

So after two weeks and some discussions with my natural vet and a specialist oversees I had prepared a natural protocol focused on boosting his red blood cell count and immune system, increasing oxygen levels, shrinking that tumour and giving him muchas TLC. We are following that system now for four weeks. It is an intense protocol to which I am 100% dedicated. So far Mr. Pooh is doing well. Sometimes he has a bad day, but so far we work through that and he makes it out alive, kicking and stronger than ever. I have no clue what the future will bring. I do not know if what we are doing, will bring the results we hope for. One way or the other, it is ok. It is what should be. How Pooh is feeling and where he is at is what counts. So I just show up every day, stand by his side and give him my all. And that…enriches my heart in a way that I could not have imagined. To serve another being this way is to me a very life fulfilling act. I am extremely grateful to experience this. To deeply honour the proces, to serve one’s life, and to learn to let go completely.

I wish to share my protocol, but now feels to soon. First and foremost I want to see how it effects Pooh and if it is working. And also because it is what I have collected, knowing Pooh by heart and trusting my intuition deeply, while wholeheartedly trusting nature and the plant kingdom as the best medicine out there. When we are further down the road and it looks promising I will write it all down. For now I just want to mention…if you ever hear that there is nothing to be done, that a situation is without hope, please believe me, however difficult, there is always always a possibility of another outcome.

And so, we have entered the last chapter of Pooh his life. We do not know how many pages it will count and what the words will be. But learning from the past, I know one thing for sure, also the future will be precious and love will prevail.

Lisette & Mr. Pooh