Het landje dat van zichzelf wil zijn

Dat het uitdagende tijden zijn voor de wereld, hoef ik denk ik niet te bevestigen. Dus ga ik over op het kleine, grote leven dat zich op ons landje voltrekt.

Zojuist heb ik namelijk een houten bordje beschilderd voor buiten. Hierop staat ‘Dit is een Ark’ met de verwijzing naar www.wearetheark.org. Een platform dat een voorzetting is van een radicale liefdevolle transformatie die de Ierse tuinontwerper Mary Reynolds doormaakte. Tuinontwerper is ze inmiddels dan ook niet meer. Toen ze met eigen ogen zag en met haar hart voelde wat voor impact haar werk had op de natuurlijke wereld, legde ze haar tekenpen en schep neer. Ze wilde niet dat dieren zouden vluchten voor de implicaties van haar ontwerpen, ze wilde niet dat de natuurlijke wereld onderdrukt zou worden door de wil van haar tuinen. Ze wilde helpen. Ondersteunen. Liefhebben. Co-creëren. En zo ontstond We Are The Ark, een beweging gebouwd op daden van radicale vriendelijkheid. ARK – Acts of Restorative Kindness.

Toen Jonathan en ik naar Drenthe verhuisden en hoeders werden van een stukje land wisten we dat we niets liever zouden willen dan dit te delen met de meer dan menselijke wereld, geworteld en behaard. Ik heb nooit een gevoel voor tuinieren gehad. Planten waren van zichzelf, tegels voelde benauwend voor de ademende aarde, bomen waren vrienden en ik wenste hooguit wat groente en kruiden te telen voor voedsel en medicijn. Dit gevoel zette zich voort op het landje waar we nu wonen. Iedere opkomende paardenbloem wordt uitgebreid onthaald, ieder hapje aan de klimop wordt gevierd, iedere gegraven put in het gras is welkom en poepjes en voetafdrukjes van allerlei worden nauwkeurig bestudeerd.

Het landje spreekt in vele talen. Ik doe mijn best te luisteren. Zo weet ze me te vertellen dat er een hungry gap is bij de reeën en dat de hedera een lekker maaltje groen biedt, dat de grond wordt omgespit door deze of geen waardoor de zaadbank onder het gras ruimte krijgt, dat de molshopen een signaal zijn dat de grond heerlijk luchtig wordt gemaakt en dat wanneer ik fruit- en groenteplantjes wil telen in No-Dig bedden voor eigen gebruik, ik er gewoon een hekje van takken omheen mag zetten. Zo kunnen we allemaal genieten van het landje dat van zichzelf wil zijn. Het landje waar de impulsen van Moedertje Natuur de ruimte krijgen. Dat betekent ook dat ik eventuele aannames en condities die ik heb over het ‘beheren’ van groen mag bekijken en eventueel herzien of loslaten. Dat we te maken hebben met oordelen van buitenaf (‘wat hebben jullie een rommel in de tuin’, ‘zijn jullie die nieuwe bewoners die het gras niet maaien’ en ‘de vorige bewoonster zou een rolberoerte krijgen als ze al dat onkruid tussen de tegels zou zien’). En dat ik uitgenodigd wordt om uit te leggen en mensen mee te nemen naar deze mogelijkheid van omgaan met de plek waar je woont. Dus het cadeau krijgen van Mary Reynold’s nieuwe boek ‘We Are The Ark’ kwam op een perfect moment. Ze wist me uit te leggen dat wanneer je een Ark bouwt je tegen zoiets als ‘culturele schaamte’ aan kan lopen. Vroeger stond een lange lap kort gemaaid gras namelijk symbool voor welvaart en een ‘rommelige’ tuin voor armoe. Rommel dat voor mij en vele andere wezens rijkdom betekent. Toen ik bijvoorbeeld in de herfst allerlei takken naast ons huis had verzameld voor het aanvullen van de takkenwal en besloot ze te laten liggen tot het voorjaar, betekende dit een fantastische schuilplaats voor meesjes en musjes tijdens de winter. Ieder rommelhoekje is een hoekje van rijkdom voor zovelen meer dan wij alleen. Dus om de culturele schaamte van een beetje educatie te voorzien besloot ik een bordje te maken voor in de tuin om uit te leggen wat we hier aan het doen zijn. En dat is vrij weinig. We laten, luisteren en liefhebben vooral. Wat een dankbare taak.

Inmiddels hebben we hier bijna ieder seizoen meegemaakt en zijn we nu al een weldaad aan lessen rijker. We kennen zeker uitdagingen (ratten hebben mijn antieke spulletjes die in de schuur stonden verrijkt met poep en ervan geknaagd, er leven muizen tussen het plafond, het water staat in de kelder en een liefdevol voor Moeder Aarde renovatie kost gruwelijk veel), maar die vallen in het niet bij het geluk dat we op deze plek ervaren. En dat is meteen de reden dat het even heeft geduurd voor ik weer een nieuwsbrief kon schrijven. Ik vond bij het inpakken van de spullen vorig jaar een tekening gemaakt toen ik een jaar of twaalf was. Hierop had ik een droom getekend. Het was een huisje in de natuur. Het huisje leek enorm op de plek waar we nu zijn. Het realiseren van die droom is iets dat nog steeds aan het indalen is. Mijn vader zei vroeger altijd ‘geld hebben we niet, maar wel boutjes en moertjes’. Daarmee bedoelde hij dat we alles kunnen creëeren en dromen kunnen waarmaken door creatief te zijn. Hij bleek gelijk te hebben.