Klussen voor een mooiere wereld
Drie jaar geleden kochten we een Drents boerderijtje met als doel het te verduurzamen. We namen de tijd om de plek te leren kennen, de seizoenen te ervaren en te voelen wat wel en niet werkt.
Nu, bijna drie jaar later, zijn het achterhuis en de bovenverdieping bijna klaar, en mag ik mezelf een klusser noemen. Niet omdat ik er goed in ben of omdat ik handig ben, maar omdat ik geschuurd heb, gezaagd, deuren verwijderd en opnieuw opgehangen. Een aannemer uit het dorp—samen met zijn vader—nam de grote ingrepen voor zijn rekening, en onze vaste leemstucers hebben we geholpen bij het besmeren van de muren met Drentse klei. Daarna kwam al dat andere werk: de eindeloze restjes die Jonathan, mijn handige vader, moedertje en ik te lijf gingen.
Die restjes waren een welkome afleiding van de onrust in de wereld. Maar met elke streek verf hield ik onderdrukte en bedreigde volkeren in mijn hart. Met elke schroef zocht ik naar manieren om iets bij te dragen aan een rechtvaardigere wereld. En tussendoor verwonderde ik me over de reeën die door de achtertuin sprongen en de mysterieuze paringsroep van de steenuil.
Ik merk hoe makkelijk het is om mijn innerlijke deur open te zetten voor haat. Want veel van wat er gebeurt, verdraagt in mijn ogen het daglicht niet. Maar terwijl ik kluste, besefte ik iets belangrijks: op het moment dat ik haat toelaat, breng ik haat de wereld in. Dan word ik onderdeel van het probleem. In plaats daarvan leerde ik boosheid toe te laten. Rauwe, eerlijke boosheid.
Dat bleek een cruciaal verschil.
Haat verlamt, boosheid zet in beweging. Boosheid is verdriet, rouw. Onder boosheid schuilt liefde. Het fluistert: “Ik weet dat we beter kunnen.” Boosheid is mijn vuur dat brandt voor verandering. Voor een wereld gebouwd op liefdevolle vriendelijkheid. Voor een samenleving waarin we onze twee-benige, harige en gewortelde kameraden als gelijken erkennen.
Al dat geruzie, die onderdrukking – het leidt nergens toe, behalve tot meer pijn en angst. Konden we diversiteit in al haar glorie maar omarmen. Zien dat hoe meer kleur, haar, groen en bruin, hoe rijker het leven is. Dat dát onze confetti is, die de wereld tot een feestje maakt.