DE CIRKEL VAN LEVEN EN DOOD
Toen de een stierf, werd een ander gered en baarde 11 nieuwe leventjes. Leven en dood, met elkaar verbonden in een oneindige cirkel.
Mijn lieve vriend Geertje Couwenbergh is tijdens mijn rouwproces over Pooh bij elke stap dichtbij geweest. Het eerste dat ze me overhandigde, was het boek ‘The Year of Magical Thinking’ van Joan Didion. Ze zei: dit moet je nu lezen. En dat deed ik ook. Ik deed alles wat ze me zei, omdat ik ergens tussen de aarde en een andere wereld verwijlde en behoefte had aan een vorm van navigatie, hoewel het een ruimte was die vreemd genoeg veilig aanvoelde. De tijd voor Pooh z’n dood, toen ik wist dat hij aan het gaan was, was ik klaarwakker in deze fysieke wereld, na zijn overgang zweefde ik, wat terugkijkend inderdaad als magisch aandeed.
Vorige week had ik een biggetje in mijn armen. Slechts 6 dagen oud. Ze rook naar biscuitjes en sojamelk. Een paar dagen eerder stak haar nestgenootje de regenboogbrug over. Gelukkig had deze liefde gekend. Nu worstelden dit meisje in mijn armen en haar kleine broertje ook, maar tegelijk waren ze ook vol levenslust. Die zoete geur en haar sterke neus die een nest in mijn mouw aan het bouwen was, brachten me weer naar die liminale plek, waar pijn een herinnering aan liefde werd. De ruimte waar ik was nadat Pooh was overleden. Mijn hart werd stil en alles was goed.
Een paar dagen geleden stopte ik voor een stoplicht. Naast mij stopte een vrachtwagen. Ik keek naar links en mijn ogen ontmoetten die van prachtige roze wezens. Ogen die de verhalen vertellen die harten breken. Vol angst en wetende dat de tijd hier op aarde ten einde liep. Mijn hart laaide op. Het rommelde en kraakte. Pijn ging door mijn aderen, maar plotseling werd ik herinnerd aan die zoete geur en liminale ruimte. Ik begon een zacht deuntje te neuriën, zoals ik ook had gedaan toen ik Sam voor het eerst ontmoette en toen Pooh aan het heengaan was. In gedachten zei ik tegen de bange wezens: ‘Ik zie je, ik hou van je. Moge je gelukkig zijn, moge je vrij zijn’. Ik wist dat ik ze niet kon redden, dus dit was wat ik kon geven, me herinnerend dat de dood een bevrijding is, wat Geertje me een paar dagen eerder op het hart had gedrukt. En bedenkend dat het liefde is dat het grootste medicijn is en dat bruggen kan bouwen, ook een regenboogbrug.
Je kunt de reis van Sam en ons hier volgen.
Je kunt hier meer lezen over Sam en haar geschiedenis.
En wil je ons alvast een beetje supporten, dat kan hier (en is enorm gewenst).
THE CIRCLE OF LIFE AND DEATH
When one passed away, another was rescued and gave birth to new life. Life and death, bound to each other in a never-ending circle. My dear friend @geertjecouwenbergh has been close every step of the way during my grieving process over Mr. Pooh. The first thing she handed me was the book ‘The Year of Magical Thinking’ by Joan Didion. She said: you must read this now. And so I did. I did everything she told me because I was lingering somewhere between Earth and the Other World and was in need of some sort of navigating, although it was a space that curiously felt safe. The time before Pooh’s death, when I knew he was transitioning I was wide awake in this physical world, after his transition I was floating, which was looking back now something indeed very magical.
Last week I held a baby piglet in my arms. Just 6 days old. She smelled of tea biscuits and soy milk. Just a few days earlier her sibling crossed the rainbow bridge, knowing love when she passed. And now this tiny one in my arms and her baby brother were also struggling, but also full of willingness to live. That scent and her strong nose making a nest in my sleeve brought me to that liminal space again, where pain becomes a reminder of love. The space where I was after Pooh died. My heart became silent and all was well.
A few days ago I stopped for a traffic light. Next to me, a truck pulled over. I looked to my left and my eyes met with those of pink beautiful beings. Eyes that tell the stories that break hearts. Full of fear and knowing that time here on Earth was coming to an end. My heart flared up. It rumbled and cracked. Pain moved through my veins, but suddenly I was reminded of that sweet scent and liminal space. I began humming a gentle tune, just like I did when I first met Sam and when Pooh was passing. In my mind, I said to the fearful beings ‘I see you, I love you. May you be happy, may you be free’. I knew I could not save them, so this was what I could give, remembering that death is a liberation as Geertje reminded me a few days before. And remembering that it is love that is the biggest medicine and can build bridges also the rainbow ones.
You can follow our and Sam’s journey over @mymomsam.