DE WILDE WERELD & MIJMERINGEN

De wind. Wat was het een intense elementaire kracht. Mijn hart kraakt voor alle bomen die verloren zijn en in mijzelf was er tegelijkertijd ook een vreemd gevoel van rust, te weten dat ik inderdaad nietig en kwetsbaar ben. Dat ik afhankelijk ben van de wind en de bomen. Dat we in relatie tot elkaar staan, geworteld, ontworteld en vliegend.

‘Ons’ erfje heeft het harde waaien krachtig doorstaan. Ik stond in haar oog terwijl de oude eiken in full swing bewogen. De dode takken die een boomecoloog in de herfst nog komt verwijderen zijn wonder boven wonder blijven zitten en de jonge walnoot, dubbele meikers en peer staan weer fierce rechtop. Mijn hart zucht van ontlading.

Ik aanschouw de ravage in de tuin. Naast dat de oude hedera van het huis is getrokken gelukkig niets ergs. Ik sprokkel de gevallen takken voor de takkenwal en mijmer over het werk dat ik hier doe. Over de liefde die we hier voelen voor de groene en bruine wereld. Over de kruiden. Over het hoeden van een stukje land. Over de dieren en de wilde wereld. Over overgave en ontspanning. Over het wel en wee, de snik en de lach en bovenal de veerkracht die we ontdekken in onszelf en in deze plek. Zal ik erover delen en hoe? Beeld, kruid, inzichten. Nu nog niet, maar straks. Patreon? Nieuwsbrief? Boek? Ik weet het nog niet en laat het bewegen. Ben wel benieuwd of er wensen zijn. Waar zou je meer van willen zien, over willen lezen, en zelfs ervaren wellicht? Ik kijk uit naar je reactie!