IN HET LICHT VAN DE HERFST
Ik voel de herfst aan me trekken. Naar binnen naar binnen zegt ze. Ik werk nog wat buiten, speel met de gevallen bladeren en bewonder onze robuuste en weelderige tuin die nu vooral bestaat uit diep rode en gele kleuren. Ik heb de tuin leren loslaten wat heeft geresulteerd in wonderlijke taferelen. Planten die hun eigen weg gaan, kruislingse takken en een duidelijke toon van een paar geneeskrachtige kruiden. Het is een fijn gevoel en gezicht. Dat de tuin doet wat zij het beste kan, leven en sterven zonder geutter van mij.
Soms ga ik de tuin in, observeer eens wat en voel een drang om iets te knippen, want mijn vader heeft altijd zo’n nette tuin. Hij zit dan in mijn hoofd en zie hem met een opgetrokken wenkbrauw naar mijn groene woestenij kijken. Ondanks dat hij me al een paar keer vertelde de rust ervan in te zien om de tuin zo los te laten, zit hij daar dan toch, in mijn hoofd. Ik kijk naar de planten, vraag of er wat moet gebeuren en krijg bijna altijd het antwoord: ‘Doe maar lekker niets. Laat ons maar’. De mens en zijn drang tot controle. Ik kan er wat van, maar leer meer en meer wat een geschenk het brengt als ik loslaat. Er gebeuren dingen die ik niet had kunnen voorstellen en ik…ik geniet van de wonderen van de natuur.
Er wordt veel geschreven over de energetische en symbolische kwaliteit van de herfst. Ik vraag mezelf dan altijd af wat daarvan resoneert in mij en wat ik vooral zelf kan observeren. Zoals je wellicht al hebt gelezen zijn Meneertje Pooh en ik op een bijzonder avontuur. Het gaat voorlopig ontzettend goed met hem, en dit avontuur betekent voor mij een verlichting op het levensproces. Geboorte en dood en geboorte en dood – ze blijven maar doorgaan, voortdurend en eeuwig. Naarmate we meer gewend raken aan deze stroom, beginnen we de dingen op een nieuwe manier te zien. We merken het unieke van elk moment. Wijze woorden van de bijzondere Pema Chodron en voor mij zeer resonerend met deze herfstige tijd.
Een bijzondere tijd voor aanvang van de ogenschijnlijke stilte. In de teruggang naar de kern. En het waarderen van dat proces. Zonder oordeel en in volledige acceptatie van wat is. Ja dat is nu de herfst voor mij. Ik reflecteer hier nog wat op, terwijl ik kleine slokjes drink van mijn engelwortel thee. Een thee die helemaal past bij mijn nu. Planten trekken zich terug, om hun krachten te nestelen in de wortels. Een deel van de plant waarvan de medicinale waarde op magische wijze wordt opgewaardeerd door de aanraking van het seizoen. Dus allerlei soorten wortelthee zijn geweldig tijdens de herfst. Denk aan paardenbloemwortel en Echinecea-wortel. Maar waarom dan Angelica voor mij? Tja, ze is mijn favoriet, al zo lang. Haar naam zegt het al. Zo hoog als zij naar de hemel rijkt, zo stevig graaft ze zichzelf in de aarde. Ze luistert naar de naam ‘Angelica archangelica’ – engelwortel – een naam die zij niet zomaar kreeg: er wordt gezegd dat deze aartsengel voor verbinding zorgt tussen hemel en aarde en een sterke harmoniserende werking heeft op de zonnevlecht, de plek waar zelfacceptatie begint. Dat doet ze inderdaad bij mij. Ze brengt rust. Rust in mijn kern, de plek waar leven en dood samenkomen en het absolute begint.
Welkom herfst. Laat vrede beginnen.
IN THE LIGHT OF AUTUMN
I can feel the pull of autumn. Go inward she says. I work a bit outside, play with the fallen leaves and admire our robust and lush garden that now mainly consists of deep red and yellow colours. I have learned to let go of the garden, which has resulted in wonderful scenes. Plants that go their own way, cross branches and a clear tone of a few medicinal herbs. It is a nice feeling and sight. That the garden does what it can do best, live and die without my fiddling.
Sometimes I go into the garden, observe a bit and feel an urge to cut something, because my father always has such a neat garden. He then is in my head and I see him looking at my green wasteland with an eyebrow raised. Although he told me a few times that he also sees the peace that comes with the letting go of a garden, still he is there in my head. I look at the plants, ask if something needs to be done and almost always get the answer, don’t do anything. Just leave us. Mankind and its urge to control. I too am good at that, but I learn more and more what a gift it brings when I do let go. Things happen that I could never have imagined and I … I am enjoying the wonders of nature.
Much is written about the energetic and symbolic quality of autumn. I always ask myself what resonates in me and what I can observe for myself. As you may have already read, Mr. Pooh and I are on a special adventure. He is doing extremely well for the time being, and for me this adventure is a enlightenment on the process of life. Birth and death and birth and death— they keep going on and on, continually and eternally. As we become more accustomed to this flow, we start seeing things in a fresh way. We notice the uniqueness of each moment. Wise words by the wonderful Pema Chodron and words that resonate in every cell of my body during this autumnal time.
A special time before the start of the apparent silence. In the return to the core. And appreciating that process. Without judgment and in full acceptance of what is. Yes, that is what autumn means to me now. I reflect some what more on this while I take sips of my Angelica tea. A tea that completely fits my now. Plants withdraw to nestle their powers in the roots. A part of the plant whose medicinal value is magically upgraded just by the touch of season. So all kinds of root tea are great during fall. Think of dandelion root and Echinecea root. But why then Angelica for me? Well, she’s been my favourite for so long. Her name says it all. As high as she reaches to heaven, she digs herself so firmly into the earth. She listens to the name ‘Angelica archangelica’ – angelic root – a name she didn’t just get: it is said that this archangel provides a connection between heaven and earth and has a strong harmonising effect on the solar plexus, the place where self-acceptance begins. She indeed does that to me. She brings peace. Rest in my core, the place where life and death come together and the absolute begins.
Welcome fall. Let peace begin.