Een nieuw verhaal, een nieuw proces, een nieuwe uitgever en een nieuwe co-schrijver. Alles aan en met dit boek is anders dan de andere boeken, behalve mijn gevoel erover ;-). Jeminee, wat een verhaal gaan we vertellen. Een nodig verhaal.
Al die jaren reed ik eraan voorbij. Had ik maar even naar rechts gekeken, dan was me wellicht dat weelderige park opgevallen, een park waar een parel in verscholen ligt. Net van de A4, richting Leiden centrum, onder de weg door en over het fietspad langs het kanaal. Dan naar rechts, nog even meanderen langs wat bomen totdat links, alsof uit het niets, een bijzondere plek verschijnt. Een plek waar de kippen vrijelijk rondhuppelen, de biggen vrolijk knorren en de schapen een leven leiden zoals bedoeld. Ik heb het over De tuin van de smid, gelegen in het bijzondere park Cronesteyn.
Een jaar of tien geleden stond ik op een foodfestival mijn vertrouwde bakkersstand op te bouwen. Het was de tijd dat ik stad en land afreisde om de monden, buiken en harten van Nederland te veroveren met vegan cupcakes. Naast mij was een jonge vrouw eveneens bezig haar stand te vullen.
Het is iets meer dan een jaar geleden dat ik me ervan bewust werd dat Mr. Pooh niet eeuwig naast me zou leven. Het klinkt misschien gek en naïef, maar ik was zo van onze tijd samen aan het genieten en het was zo vanzelfsprekend dat ik er voor hem ben, dat ik had weggedrukt dat hij een veel kortere levensduur zou hebben dan ik en dat ik hem hoogstwaarschijnlijk zou overleven.
Terwijl de aarde weer goed beregend is en de donkere wolkenvelden de warme dagen hebben weggespoeld kijk ik met een snik en een lach terug naar dit weekend. Eerst die gruwelijke toestand aan de Heerjansdamse dijk (waarover ik gisteren schreef). Daarna in het hol van de jachtleeuw uren vertoefd in een afgeschermd paradijsje De Peerdegaerdt. Een plek waar mens, dier en plant samenkomen en in harmonie uitwisselen. Zo zie ik het voor me en zo kan het dus ook. Natuurlijk.
Gisteren was weer een dag van tegenstellingen. In de ochtend in Heerjansdam probeerden mijn vader en ik een jager te weerhouden van schieten. Helaas was hij niet onder de indruk van mijn gespring en -schreeuw en schoot er lustig op los. Stapels ganzen in het veld. Mijn hart huilde.
Terwijl ik de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd veeg, kijk ik uit naar de herfst. Walnoten, mist en rijpe appels. Het is dan ook met veel plezier dat ik eindelijk een fantastisch herfstprogramma bekend kan maken!
Vandaag is een speciale dag. Het is Margarit’s verjaardag. Een vrouw wiens werk mij zeer dierbaar is; de verhalen vertellen die er toe doen. De verhalen over de niet-menselijke dieren, over hun briljantie en over hoe we allemaal naast elkaar kunnen leven in harmonie, terwijl we genieten van de voedende kracht van het plantenrijk. Het is mijn missie in het leven om deze verhalen te versterken.
