Vegan Award

Heb je even een momentje? Ik wil graag even wat met je delen. Een snik en een lach.

Toen ik een jong meisje was, kwam er een bewust moment dat ik geen verschil zag tussen de hond die we thuis verzorgden en liefhadden en de koe in de stal die later op mijn bord kwam te liggen. Ik maakte de connectie en besloot vegetariër te worden. Die keuze wakkerde iets in mij aan dat de rest van mijn leven zou tekenen. Ik moest een muur van overtuigingen, aannames, macht en geld gedreven marketing afbreken om de waarheid te bereiken. De waarheid die schuilgaat achter het carnistische wereldbeeld (Carnisme, een term opgeworpen door sociaal psycholoog Melanie Joy, is een dominant geloofssysteem dat diep geworteld is in deze wereld en dat invloed heeft op hoe we gisteren, vandaag en morgen aanschouwen – zie hier haar sterke Tedtalk).

Ik ging diep en ver en brak mijn hart een aantal keren. Als puber vond ik het moeilijk te verteren dat de mensen die mij vertelden hoe ik moest leven, de autoriteiten en de slimmeriken, vrolijk meededen aan het in stand houden van dit gruwelijke systeem. Maar het triggerde ook iets in mij. Ik moest duidelijk mijn eigen pad vinden en vormgeven. Hoe meer ik leerde over de industrie waarvoor dieren worden gebruikt en gedood, hoe meer ik het rijk van de planten begon te ontdekken. Ik liep tegen het veganisme aan en zag dat daarin een poging werd gedaan om op een bepaalde manier met de aarde en alles dat daarop leeft om te gaan die het dichts bij mijn eigen ontwikkelende normen en waarden leek te komen. Ik omarmde deze levensstijl en koos rond mijn twintigste voor een leven ondersteund en gevoed door planten. Tegelijkertijd merkte ik een liefde op voor vorm, sfeer en verhalen. Ik studeerde erop los en ontwikkelde tools om mijn leven verder mee vorm te geven. Ik begon zelf taartjes en cupcakes te bakken, ontwikkelde vegan afternoon tea’s (een ‘veggie tea’) en creëerde een platform voor de ecofabulous vrouw, genaamd Veggie in Pumps.

Ik kreeg ontzettend veel positieve en ook negatieve reacties. Mijn docenten op de academie vonden het geweldig, maar vertelden me dat ik me toch maar beter op een ander onderwerp dan duurzaamheid en veganisme kon richten. De markt was te klein en zou geen potentie kennen. Andere mensen vonden me te dit en te dat. Gelukkig waren daar mijn vrienden en ouders die me overal in ondersteunden en…de Nederlandse Vereniging voor Veganisme. De eerste organisatie waar ik officieel een ‘veggie tea’ mocht serveren. Ik weet het nog goed. Op hoge hakken, gewapend met super lekker plant eten serveerde ik de happen aan de veganisten van het eerste uur. Het bleek de kickstart van een lange weg voorwaarts.

De eerste uitgever melde zich in 2007. Ze hadden in de US een trend in ontwikkeling gezien over duurzaamheid en vroegen of ik van Veggie in Pumps wellicht een boek wilde maken. Zo gevraagd, zo gedaan. Veggie in Pumps werd een serieuze beweging (ook al werden we wel eens uitgelachen) waarbij we deuren openden en muren afbraken. Van het creëren van duurzame feestjes, The Green Team (waarmee we door de gemeente Den Haag werden ingezet om ambtenaren te prikkelen bewuster te leven) tot een eerste duurzame area op Mysteryland en een giga vegan BBQ voor varkens in opdracht van Wakker Dier (Letterlijk, denk grote spiezen met mais en appelstroop. Het was hilarisch en de varkentjes genoten.).

In 2010 mocht ik twee prachtige awards in handen nemen voor mijn werk. De eerste was een award voor Trendwachter of the Year in de categorie duurzaamheid. De tweede was de eerste Nederlandse Vegan Award. Een prachtige award die ik vol van trots en dankbaarheid in handen nam. Ik richtte mijn bedrijfje Veggierose op in 2006, ten tijde van mijn afstuderen aan de Stylingacademie als stylist in mediastyling. Veel veggie tea’s, cupcakes, lezingen en workshops, een Dutch Weed Burger concern, 9 boeken, een opleiding mediastyling, yoga & Ayurveda en kruidengeneeskunde, een duurzaam gerenoveerd woonhuis, een geweldige liefde, een lieftallige Mr. Pooh, bijzondere vrienden, veel geluksmomenten, maar ook wat grijze haren, butsen, blauwe plekken en veel tranen verder beweeg ik naar 1 november, Wereld Veganisme Dag en mijn 37ste verjaardag. De dag dat ik vier dat ik alweer 17 jaar wordt gesterkt door planten. Het meisje van de foto van zo’n tien jaar geleden herken ik nauwelijks. Ik heb hard gewerkt, veel geleerd, veel ervaren, prachtige mensen mogen ontmoeten, maar ook mijn hart meermalen gebroken en weer moeten helen.

Naast het harde werken aan de buitenkant, heb ik ook hard moeten werken aan de binnenkant. Al dat dierenleed, al die weerstand laat mij niet koud. Ik kan niet glimlachen en doen alsof er niets aan de hand is. Ik kan niet mijn schouders ophalen en weer hard doorwerken. Ik kan mezelf wel vragen stellen, aandacht geven aan mijn geest en lijf en ondersteunen waar ik kan om dit werk voort te zetten. Ik voel namelijk een immense liefde voor de aarde, de dieren, de planten en de mensen. En ik ben hier NU. Ik heb tools ontwikkeld en kennis vergaard die ik in kan zetten en waarvan ik hoop dat ze bij zullen dragen aan het aanwakkeren van bewustzijn in de mens, zodat compassie in ons hart zal groeien en wij manieren zullen vinden om samen te werken met Moeder Aarde, terwijl we voor haar en alle schoonheid die ze voortbrengt zullen zorgen.

Aankomende 18 september verschijnt mijn tiende boek Man.Eat.Plant. dat ik schreef samen met mijn goede vriendin en geweldige vegan chef Maartje Borst. Tien boeken in tien jaar, in samenwerking met geweldige uitgevers. Ik voel me een dankbaar mens en soms verdrietig. Daarom be-oefen ik ‘Trauma Stewardship’, dat voorkomt uit een geweldig boek met gelijknamige titel en tools geeft voor de beoefening hoe je vol compassie, met een open hart en heldere geest het werk kan (blijven) doen dat gedaan moet worden, opkomen voor zij die het nodig hebben, je uitspreken voor zij die gehoord moeten worden en roepen in een wereld waar velen je nog niet willen horen, terwijl je je eigen geluk voelt, ondersteunt en beschermt.

Ik ontving net een mailtje. Dat ik genomineerd ben voor de Vegan Awards, voor mijn boek The Plant Pharmacy. 7 jaar nadat ik de eerste mocht ontvangen, in het jaar van mijn tiende boek, voelt dat als een hele eer. En dan ook nog eens voor The Plant Pharmacy. Een boek dat ik moest schrijven, omdat mijn hart daarnaar verlangde, en omdat het de backbone weerspiegelt van mijn leven.

Ik wil uitschreeuwen hoe blij me dat maakt en iedereen vragen om op mij te stemmen. En tegelijk voel ik heel sterk dat ik zo ontzettend trots en dankbaar ben voor iedereen in die lijst en daarbuiten die zich inzet voor het veganisme, voor de dieren, voor de planten en vind dat al die mensen een award zouden moeten krijgen. Er zijn er zoveel achter de schermen. Zoveel die onmisbaar en super belangrijk werk verrichten, dat ik me besef dat ik het ‘makkelijke’ werk doe. Zeker, hoge bomen vangen veel wind, maar het maken van recepten, die fotograferen en lekker opeten en het creëren van mooie plant concepten is toch echt het ‘leukere’ werk dan de mensen bij bijvoorbeeld Animal Rights die die hartverscheurende undercover filmpjes maken, de mensen aangesloten bij de Safe Movement die toeschouwer zijn van het immense lijden, de mensen bij Partij voor de Dieren die publiekelijk zoveel bagger over zich heen krijgen en maar doorgaan, mensen als Karen Soeters en de mensen die van de radar door de modder gaan, vies worden, hun hart breken en weer opstaan.

Mocht ik de Vegan Award winnen, dan steek ik m in de lucht voor hun, want ik zie ze en heb immense bewondering voor hun heldhaftige, daadkrachtige en onmisbare werk <3.

Je kunt hier stemmen:
www.veganawards.nl

Dankjulliewel…