Deze nieuwe menselijke realiteit brengt me tot stilstand en biedt daarmee de ruimte om te luisteren naar dat briljante lijf dat me draagt en te onderzoeken wat ze nodig heeft. Wellicht kan ik het haar geven, een kop paardenbloemwortel thee, een frisse neus, wat rust, een diepe ademhaling of een biologische broccoli en zo iedere dag opnieuw.
Het verheugt mij om te zien dat velen opstaan en schitteren onder de nieuwe omstandigheden waarin we ons bevinden. Iets dat mij heel hoopvol stemt. Mijn persoonlijke beweging is naar binnen gericht. De dromer die ik ben, met een grote hoeveelheid gevoelens, doet mij afdwalen in de diepte van mijn eigen condities, verhalen en emoties. Dus ik zal geen mening toevoegen aan deze collectieve ervaring, ik wil eerder delen dat ik een diep vertrouwen in Moeder Aarde voel. Ik wil geen ruzie met haar, dus ik probeer haar koers te volgen, wat zeker een leerzame is.
Terwijl elke vezel in ons lijf naar buiten wil, dwingt het Coronavirus ons om zoveel mogelijk binnen te blijven. Om andere keuzes te maken. Wellicht kan dit een mooi moment zijn om nieuwe recepten uit te proberen en bijvoorbeeld een dandelion detox latte te maken. Deze heilzame rijst-kokosdrink verrijkt met paardenbloemwortel is een mooie ondersteuning voor de voorjaarsschoonmaak.
Maartje Borst en ik posten iedere vrijdag zoals je wellicht weet een heerlijk vegan recept op onze blog MAN.EAT.PLANT. Nu beweegt er natuurlijk veel en we hebben onze geest laten afdalen mbt tot de nieuwe realiteit waarin we ons bevinden en om het te zeggen met de woorden van Zach Bush: We zijn ‘er sterk van overtuigd dat er veel bandbreedte is van het collectieve menselijke bewustzijn dat wordt besteed aan dit onderwerp’ dus we gaan er niets aan toevoegen behalve een paar dingen:
Het was een intense en bijzondere dag, maar ook een waarin allerlei mogelijkheden, complexiteiten en lessen van het leven samen kwamen. Het liet me zien dat waar pijn, wrok en haat is, er een les te leren en liefde te vinden kan zijn. Afgelopen donderdag 5 maart zijn Stichting de Nobele Hoeve, Lea Goodett en ik zes lieve wezens gaan ophalen die door een boer waren uitgekozen om niet naar het slachthuis te gaan, maar in plaats daarvan de rest van hun natuurlijke leven door te brengen in een nieuw gebouwd houten huisje in een klein bos in Brabant.
Tussen alle hartverscheurende wereldse taferelen, vierde ik onlangs een mooie zegening. Meneertje Pooh werd 13,5 en daarmee leven we alweer zo’n 11 jaar naast elkander.
I wish all the tears I have shed over the death of so many beings would form clouds of rain bringing relief to a world in flames.
Allereerst wens ik je een heel mooi en gezond 2020! De afgelopen maanden hebben voor mij 100% in teken gestaan van het ondersteunen van meneertje Pooh. Een fulltime klus welke nu wat vruchten lijkt af te werpen. Na een aantal zware weken, gaat het inmiddels goed met hem. Volledige update volgt.
Wegens groots verzoek en succes hierbij opnieuw het befaamde recept voor vegan oliebollen uit Ecofabulous koken in alle seizoenen!
Gedurende deze seizoensovergang en de donkerste tijd van het jaar kan het zijn dat je niets liever wilt dan jezelf even helemaal terugtrekken. Terug naar binnen, naar de warmte en het comfort van een behaaglijke bank en dikke hennep sokken. Deze bijzondere en verwarmende mood milk is daar een perfecte kompaan voor.
Rond mijn twintigste werd ik niet alleen veganist, ik wilde bewustere keuzes in meer aspecten van mijn leven doorvoeren. Ik stopte met het gebruik van chemische medicijnen, koos voor biologische voeding, volgens de seizoenen en wilde mijn haar, huid en huis enkel nog behandelen met natuurlijke producten. Mijn leven veranderde radicaal net als mijn kledingkast.
Dat was toch even een klein fuifje. Wellicht niet 1e, maar wel 2e met ons boek MAN.EAT.PLANT. in die mooie Vegan Award verkiezingen. Maartje en ik konden er niet bij zijn afgelopen zaterdag tijdens het grote feest, maar des te leuker was het om zondag te horen dat we onder dat mooie boek van die leuke Lisa Goes Vegan zijn beland. Een eervolle plek. Dank aan allen die op ons hebben gestemd!
Rond mijn 20ste maakte ik de intuïtieve keuze om niet alleen te stoppen met het eten van dierlijke producten, maar ook met het gebruik van allopathische medicijnen. Ik geloofde echt in planten en vond het vreselijk te leren dat geneesmiddelen op dieren werden (worden) getest. Ik wilde geen deel uitmaken van dergelijke gruwelijkheden, net zoals ik geen deel wilde uitmaken van de vlees- en zuivelindustrie. Dus ik ging niet alleen op een vegan avontuur, ik ging ook op een kruidenavontuur.
De donkere tijd is aangebroken en het licht lijkt soms ver weg te zijn. En hoewel het zeker is dat bloemen weer zullen bloeien en vogels zingen, kan voor sommigen de aankomende periode een uitdaging zijn, want de donkerte kan aanvoelen als uitzichtloos.
1 november, Wereld Veganisme dag en de dag dat ik 38 jaar geleden het levenslicht zag. Ik voel me vereerd en dankbaar dat ik ben geboren op een dag waarop we één van de mooiste potenties van de mensheid vieren: het liefhebben, eren en beschermen van alle wezens groot en klein.
Ik voel de herfst aan me trekken. Naar binnen naar binnen zegt ze. Ik werk nog wat buiten, speel met de gevallen bladeren en bewonder onze robuuste en weelderige tuin die nu vooral bestaat uit diep rode en gele kleuren. Ik heb de tuin leren loslaten wat heeft geresulteerd in wonderlijke taferelen. Planten die hun eigen weg gaan, kruislingse takken en een duidelijke toon van een paar geneeskrachtige kruiden. Het is een fijn gevoel en gezicht. Dat de tuin doet wat zij het beste kan, leven en sterven zonder geutter van mij.
In deze podcast praat ik met Lobke, plantaardige dietist en geweldig mens, over mijn eigen duurzame reis. Wat maakte dat ik op relatief jonge leeftijd geïnteresseerd raakte in een leefstijl die vriendelijk is voor Moeder Aarde? Waar haalde ik zo mijn vastberadenheid vandaan om me te verdiepen in een manier van leven die toentertijd nog in de kinderschoenen stond. Daarnaast hebben we het over mijn boekenfabriek, wat voor mij persoonlijk de grootste mijlpaal was in mijn carrière én hoe ik de toekomst van deze planeet voor me zie. Lees en luister hier meer.
Terwijl ik dit schrijf ligt Mr. Pooh op mijn schoot te snurken, bedekt met een warme deken. Hij ziet er zo comfortabel en tevreden uit, waardoor ik bijna vergeet dat we net weer een flinke roller coaster achter de rug hebben. Vorige week nog, nachten wakker. Hij had weer hoge koorts, de dierenarts dacht dat zo’n soort aanval een mogelijke ontgifting is na een kleine breuk of lekkage van de tumoren en dat dit iets positiefs is, omdat het betekent dat zijn lichaam nog steeds sterk is en in staat is om op te ruimen wat opgeruimd moet worden.
De afgelopen week was een rollercoaster. Hartverscheurend persoonlijk- (daarover later meer) en wereld-nieuws hebben de focus op scherp gezet. Sommige projecten kwamen tot stilstand, andere kwamen in de spotlight.
Mega zomer sale in mijn webshopje. Waarom? Omdat ik hoop dat zoveel mogelijk mensen in aanraking kunnen komen met een bewust, duurzaam en plantaardig leven waarbij geld een zo min mogelijke barrière is. Het liefst zou ik alles gratis weggeven, maar ja ik moet die bio bam toch ook echt beleggen met pindakaas.
Diep geraakt voel ik me voor alle liefde en steun die ik ontving via persoonlijke berichten en belletjes mbt en reacties op mijn vorige bericht. Dit bericht ging over de dieren, over de toestand van deze wereld, en het was een van de weinige keren dat ik me echt verslagen voelde en besloot om dat hardop te delen.
Mijn hart voelt zwaar. Voor de wezens die de samenleving niet wil zien en die als ‘product’ zijn bestempeld, de mens het recht gevende om hen te mishandelen op manieren die mijn geest en hart niet kunnen bevatten. Ja, dit is legaal. En opkomen voor deze wezens, proberen een einde te maken aan deze brutaliteit is illegaal.
Hoe ver de steden ook bij elkaar vandaan liggen, het enthousiasme en de wil om te leren over de voedende en helende kracht van planten was even groot. Ik geef veel in die 2,5 uur en krijg ontzettend veel terug. Terug in de vorm van liefde, hoop en ondersteuning.
Het was weer zover. Het Binnenhof Kadaverfeest waar politiek Nederland schaamteloos de vork zette in een levenloos dier. Ze spreken van een ongedwongen traditie. De traditie wordt gesponsord door de vlees en pluimvee industrie. 500 demonstranten wilden hun stem laten huren.
Nog altijd hoor ik veel mensen zeggen dat ze vegetariër zijn, maar toch vis eten. Ze hebben geleerd dat we vis (vooral vette vis) ‘nodig’ hebben vanwege omega 3, etc. En misschien zijn ze gewend aan de smaak. Ogen worden gesloten voor het feit dat ook vissen levende, bewuste wezens zijn.
Wat was het mooi. Tranen vloeiden, harten werden vervuld en vriendschappen gesloten. De Dag van Compassie werd geboren uit een verlangen van Margarit Gerrits en mijzelf om de verbinding aan te gaan met al dat leeft en om het gouden potentieel dat in ieder mensenhart klopt te vieren.
