Zoals je wellicht weet, hadden we 1 jaar en 3 maanden geleden een flinke schrik. Mr. Pooh kreeg de diagnose dat er twee grote tumoren in zijn buikje zaten en er werd verteld dat hij niet lang meer te leven zou hebben. De dierenarts gaf ons twee opties die ons allebei niet aanspraken. We gingen naar huis en ik stelde een genezingsprotocol op, op basis van medicinale planten.
In de afgelopen 14 jaar heb ik het voorrecht gehad om boeken te schrijven, om boeken te maken. Om de verlangens van mijn hart te delen in zoiets ouds en krachtig als een boek. Het is een mooi proces, een creatieve reis en voor mij altijd een weerspiegeling van waar ik op dat moment ben. Een boek maken en het lanceren ervan voelt ook altijd als een creatieve geboorte.
In tijden van grote veranderingen in de wereld, kunnen we ons wenden tot de natuur. Want behalve dat alles altijd verandert, vinden we juist in de natuurlijke wereld een constante terug; het ritme van de seizoenen, het opkomen en ondergaan van de planten en de winterslaap en het wakker worden van het dierenrijk. Maar er is nog een constante en dat is de genezende kracht van planten.
Er is een dans mogelijk tussen wat we ‘de wereld’ of de samenleving noemen en wat de aarde is. Met de laatste zijn we verbonden; een complex weefwerk waarin lucht, vuur, water en aarde bewegen, uitwisselen en al scheppend de dieren, de planten, de stenen voortbrengen. Oftewel het leven mogelijk maken. Als menselijke wezens zijn we verweven in dit tapijt van leven, afhankelijk van de wetten van het geheel.
Met een beetje pijn in ons hart moesten wij twee weken geleden onze langverwachte workshop op zaterdag 17 oktober cancellen. Wat had ik graag gedeeld over de genezende kracht van planten, tussen het geknor van de varkens en het vallen van de bladeren op landgoed De Peerdegaerdt.
We zijn natuurwezens en ooit kenden we de wegen van de Moeder Aarde.
De verbinding met het levende land is wellicht nu niet meer zo evident, maar wel nog steeds aanwezig, in ieder van ons. Het is er altijd geweest en zal er altijd zijn, ook al proberen we zo hard om het te overrulen en te overschreeuwen.
Wat een eer. Vorige week werden Rick Scholtes en ik geinterviewd door Jan ten Cate voor de podcast van Animal Rights NL naar aanleiding van DOG.EAT.PLANT., het boek dat we nu aan het maken zijn.
En toen waren pappa Harry en geliefde Johnny ook ineens onderdeel van de movement 
. De dag dat Harry kippen redde zal ik nooit vergeten. Ik maak het iets groter dan het is, maar afgelopen zaterdag bracht mijn lieve vadertje 18 geredde kippetjes naar landgoed De Peerdegaerdt waar ze de rest van hun natuurlijke leven mogen scharrelen.
Vorige week had ik de gelegenheid een aantal dagen mee te lopen op de zorgboerderij van De Peerdegaerdt. Een landgoed gelegen in het hart van de Hoeksche Waard. Een plek waar alle wezens vrij zijn, waar de bomen zachtjes fluisteren en kleurrijke en geneeskrachtige bloemen een apotheek bieden voor de tweevoeters, viervoeters en de gevleugelde helden.
Een nieuw verhaal, een nieuw proces, een nieuwe uitgever en een nieuwe co-schrijver. Alles aan en met dit boek is anders dan de andere boeken, behalve mijn gevoel erover ;-). Jeminee, wat een verhaal gaan we vertellen. Een nodig verhaal.
Al die jaren reed ik eraan voorbij. Had ik maar even naar rechts gekeken, dan was me wellicht dat weelderige park opgevallen, een park waar een parel in verscholen ligt. Net van de A4, richting Leiden centrum, onder de weg door en over het fietspad langs het kanaal. Dan naar rechts, nog even meanderen langs wat bomen totdat links, alsof uit het niets, een bijzondere plek verschijnt. Een plek waar de kippen vrijelijk rondhuppelen, de biggen vrolijk knorren en de schapen een leven leiden zoals bedoeld. Ik heb het over De tuin van de smid, gelegen in het bijzondere park Cronesteyn.
Een jaar of tien geleden stond ik op een foodfestival mijn vertrouwde bakkersstand op te bouwen. Het was de tijd dat ik stad en land afreisde om de monden, buiken en harten van Nederland te veroveren met vegan cupcakes. Naast mij was een jonge vrouw eveneens bezig haar stand te vullen.
Het is iets meer dan een jaar geleden dat ik me ervan bewust werd dat Mr. Pooh niet eeuwig naast me zou leven. Het klinkt misschien gek en naïef, maar ik was zo van onze tijd samen aan het genieten en het was zo vanzelfsprekend dat ik er voor hem ben, dat ik had weggedrukt dat hij een veel kortere levensduur zou hebben dan ik en dat ik hem hoogstwaarschijnlijk zou overleven.
Terwijl de aarde weer goed beregend is en de donkere wolkenvelden de warme dagen hebben weggespoeld kijk ik met een snik en een lach terug naar dit weekend. Eerst die gruwelijke toestand aan de Heerjansdamse dijk (waarover ik gisteren schreef). Daarna in het hol van de jachtleeuw uren vertoefd in een afgeschermd paradijsje De Peerdegaerdt. Een plek waar mens, dier en plant samenkomen en in harmonie uitwisselen. Zo zie ik het voor me en zo kan het dus ook. Natuurlijk.
Gisteren was weer een dag van tegenstellingen. In de ochtend in Heerjansdam probeerden mijn vader en ik een jager te weerhouden van schieten. Helaas was hij niet onder de indruk van mijn gespring en -schreeuw en schoot er lustig op los. Stapels ganzen in het veld. Mijn hart huilde.
Terwijl ik de zweetdruppeltjes van mijn voorhoofd veeg, kijk ik uit naar de herfst. Walnoten, mist en rijpe appels. Het is dan ook met veel plezier dat ik eindelijk een fantastisch herfstprogramma bekend kan maken!
Vandaag is een speciale dag. Het is Margarit’s verjaardag. Een vrouw wiens werk mij zeer dierbaar is; de verhalen vertellen die er toe doen. De verhalen over de niet-menselijke dieren, over hun briljantie en over hoe we allemaal naast elkaar kunnen leven in harmonie, terwijl we genieten van de voedende kracht van het plantenrijk. Het is mijn missie in het leven om deze verhalen te versterken.
Nog 1 week te gaan en dan dienen Rick Scholtes en ik Dog.Eat.Plant. in bij onze uitgever Tree Books!
Terwijl je de stad achterlaat, beweeg je voort over die enkele lange weg omringd met heide en loslopende koeien. Langzaam sijpelt de sereniteit binnen en vergeet je je zorgen. Je adem wordt dieper en je begint meer te zien. De uitgestrekte heidevlakte maakt vervolgens plaats voor het eindstation.
Melk – een gouden drank, een levenselixer. Van moeder tot kind. Het pasgeboren leven alle voeding gevend die het nodig heeft om zijn/haar start te maken. Kostbaar. Heilig.
Momenteel volg ik twee programma’s. De ene is een diepe reis in de wereld van de plantgeneeskunde, de andere een prachtige manier om met het dierenrijk te leren communiceren. Twee uitwisselingen die me na aan het hart liggen.
Ook al woon ik in de drukke stad Amsterdam, mijn oren zijn gericht op het gezang van vogels, ik observeer elk veranderend blad en iedere bloem van dichtbij en leer grote lessen die het leven met zich meebrengt. Allemaal binnen die kleine groene oase.
Hoe navigeer je door de wateren van deze tijd. Ik geloof dat de natuur ons begeleiding en vingers naar de maan biedt om de antwoorden te ontdekken. We zijn in directe communicatie met de natuurlijke wereld door onze intuïtie. Intuïtie komt van de twee Latijnse woorden in en tueri, wat zich vertaalt naar ‘naar binnen kijken’, wat is uitgelegd als ‘onmiddellijke spirituele communicatie’. Communicatie met de geesten, de zielen van alles wat leeft. En alles leeft.
‘We are all of us guests on this planet And with guests — you know how it is Some are nice and some are tiresome And some behave as if they were hosts And even as they die they believe That they have owned the sun and the air and the history that took place Even before they were born.‘ – Stefan Themerson (uit ‘Political Animal Voices’ van Eva Meijer)
